Πολλοί αναγνωρίζουν τον κινηματογράφο ως την έβδομη τέχνη πλάι στην ζωγραφική, στον χορό, την γλυπτική και το θέατρο. Κατά καιρούς συλλέγουμε πληροφορίες για το ποιος πήρε το βραβείο σκηνοθεσίας, ποιος έχει δημιουργήσει την δική του κινηματογραφική σχολή, ποιος ασπάστηκε τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και έπλασε το δικό του σενάριο. Όμως, ποιος είναι αυτός που το 1900 ανανέωσε το είδος και του έδωσε ξανά ζωή;
Πρόσφατα γυρνώντας σπίτι από μια βόλτα στην θάλασσα (συνιστώ σε όλους να το έχουν ως επιλογή) σκέφτηκα να ψάξω μια ταινία στο Netflix για να συνεχίσω την ψυχαγωγία μου, φανταστείτε το ως μια μέρα αφιερωμένη στην Χριστίνα, αν και απ’ ότι φαίνεται θα υπάρξουν πολλές ακόμα μιας και είναι η περίοδος #μένουμεσπίτι…έτσι λοιπόν, μου ήρθε στο μυαλό η στιγμή που μας μίλαγε η καθηγήτριά μας για τον Ζώρζ Μελιές και το έργο του, προβάλλοντάς μας ένα απόσπασμα από την ταινία «Hugo».
Πριν μιλήσω για την ταινία αυτή, που για μένα θεωρείτε ένα διαμαντάκι μέσα στις αμέτρητες συλλογές, θα σας παρουσιάσω ένα μικρό λόγο για τον Μελιές, ο οποίος δεν τιτλοφορεί αδίκως το όνομα του πατέρα του κινηματογράφου.
Χρόνια λοιπόν πίσω, σε ένα προάστιο της Γαλλίας, οι αδερφοί Λυμιέρ κατασκευάζουν την πρώτη κάμερα. Τον Δεκέμβριο του 1895 στο υπόγειο του Γκραν καφέ στο Παρίσι γίνεται η πρώτη προβολή κινούμενων εικόνων. Το κοινό τρομαγμένο και συνάμα κατάπληκτο από την εμφάνιση της νέας αυτής τεχνολογίας συνεχίζει με μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθεί τις προβολές αυτές. Όταν, εμφανίζεται ο Μελιές προσπαθώντας να αγοράσει μια κάμερά τους πεπεισμένος ότι μπορούν να συμβούν θαύματα, οι αδερφοί Λυμιέρ αρνούνται καθώς θεωρούν ότι είναι απλά μια περίοδος αιχμής για τον κινηματογράφο και αργά ή γρήγορα θα ξεπέσει.
Όμως, δεν τα παρατάει και συνεχίζει να προσπαθεί να αποκτήσει μία κι αυτός, όταν τελικά το καταφέρνει και ξεκινάει να εφαρμόζει όλη την τεχνοτροπία του. Κατασκευάζει ταινίες στα πλαίσια της θεατρικής σκηνής, χωρίζει πράξεις και σκηνές, χρησιμοποιεί ειδικά εφέ (τα οποία επινοήθηκαν από αυτόν), χρωματίζει με το χέρι καρέκαρέ ώστε να αποδοθεί η έγχρωμη εικόνα της ταινίας και τέλος σκηνοθετεί.
Ο «πατέρας» του κινηματογράφου, γιατί κινηματογραφεί την δική του πραγματικότητα και δεν αποδίδει απλές εικόνες της καθημερινής ζωής. Ζωγραφίζει, καλλιτεχνεί, πραγματοποιεί κάθε φαντασίωση, στήνει φαντασμαγορικά θεάματα που περιλαμβάνουν κινηματογραφικά τρυκ ζωντανεύοντάς τα μέσα από την οθόνη. Το «ταξίδι στην Σελήνη» αποτελεί την πρώτη ταινία επιστημονικής φαντασίας που κυκλοφόρησε το 1902 διάρκειας 13 λεπτών.
«Hugo»
Μια ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε που βασίστηκε στο βιβλίο του Μπράιαν Σέλζνικ “The invention of Hugo Cabret” και βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα σκηνοθεσίας, έχοντας 11 υποψηφιότητες για Όσκαρ.
Ο Hugo ένα αγόρι που ζει μέσα στους τοίχους του σταθμού Μονπαρνάς και συντηρεί τα ρολόγια, συντηρεί και την δική του ζωή ταυτόχρονα η οποία τρέφεται από την ανωνυμία και την κλεψιά προς επιβίωσή του. Όταν μια μέρα γίνεται αντιληπτός από τον ιδιοκτήτη ενός καταστήματος παιχνιδιών στο σταθμό και ξεκινάει ένας κύκλος ανακάλυψης μυστικών και γρίφων που έχουν προέλθει από ένα ρομπότ, το οποίο έχει μέσα του κρυμμένο ένα μήνυμα. Το μήνυμα αποκρυπτογραφεί μια εικόνα της προαναφερθείσας ταινίας «Ταξίδι στην Σελήνη» με την χαρακτηριστική εικόνα του φεγγαριού και ενός πυραύλου που έχει προσγειωθεί πάνω στο μάτι του. Ξετυλίγοντας λοιπόν το νήμα ο μικρός Hugo μαζί με το παράξενο κορίτσι που έχει γνωρίσει στον σιδηροδρομικό σταθμό, η οποία τυχαίνει να είναι συγγενής του ιδιοκτήτη του καταστήματος καταλήγουν ότι ο νονός της ήταν ο μεγαλύτερος κινηματογραφιστής τηςεποχής του…ένα γεγονός εξαιρετικά λυπηρό για τον ίδιο, καθώς έχει ξεχαστεί και σβηστεί από τον κινηματογραφικό κόσμο. Επηρεασμένη καθαρά από την ζωή του Ζώρζ Μελιές, μια ταινία αρκετά συγκινητική για τα δικά μου δεδομένα, με ένα αίσθημα λησμονιάς και αναθεώρησης των πραγμάτων για το πόσο συμμεριζόμαστε το έργο ενόςκαλλιτέχνη.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα θέλετε να δείτε μια ταινία, φίλοι αναγνώστες, είτε γιανα κλάψετε είτε για να γεμίσετε τον εγκέφαλό σας με ευχάριστες πληροφορίες για την ζωή του μεγαλύτερου κινηματογραφιστή μέσα από ζωντανές εικόνες με την αισθητική και πινελιά του Σκορσέζε, σας προτείνω ανεπιφύλακτα το «Hugo».
Όταν φταίνε πάντα οι άλλοι ή σκέψεις σχετικά με την ενδοσκόπηση