Θα σας διασύρω επειδή πονάω; Πως τολμάω να πονάω;

Πόσο δυνατά μπορεί να ακουστεί μια φωνή; Ή καλύτερα πόσο δυνατά μπορεί να ακουστεί μια φωνή που της έχουν επιβάλλει να μένει σιωπηλή κάτω από την ηχηρότητα του νόμου; Υπάρχουν αρκετές ταινίες που μιλάνε για την γυναικεία χειραφέτηση, λίγες όμως προβάλλονται με την συχνότητα που τους αξίζει. Το Cinobo ως μια σύγχρονη ταινιοθήκη παρέχει μια πλειονότητα ταινιών, μέσα σε αυτές είναι και η ταινία «Οι Γυναίκες του Λεωφορείου 678».

Χθες το βράδυ είχα την τύχη να την δω μπροστά μου, συγκεκριμένα στην κατηγορία «Πάμε Φεστιβάλ», κινώντας μου το ενδιαφέρον λοιπόν πάτησα στην περιγραφή και ξεκίνησα να διαβάζω…στο Κάιρο τρεις αληθινές ιστορίες γυναικών για την σεξουαλική παρενόχληση που υπέστησαν δημιουργούν μια κοινωνική κατακραυγή στην φανερά ανδροκρατούμενη κοινωνία προσπαθώντας απεγνωσμένα να κερδίσουν την πατριαρχική φωνή που κυριαρχεί ξεσηκώνοντας όλον τον γυναικείο πληθυσμό. Μάταια όμως προσπαθούν, βρίσκουν εμπόδια, ο νόμος δεν είναι με το μέρος τους και όλο ένα και περισσότερο πέφτουν πάνω σε αδιέξοδο…οι σύντροφοί τους δεν τις στηρίζουν, ο καθένας για διαφορετικό λόγο, και παραμένουν μόνες, αλλά έχοντας η μία την άλλη. Εναλλάσσουν διαθέσεις και καταφεύγουν στις υπεκφυγές, η απόγνωσή τους για την ματαιότητα που τους έχει τυλίξει και τους βυθίζει προς τα κάτω όλο και μεγαλώνει. Τότε το παιχνίδι αλλάζει και ο θηρευτής γίνεται θήραμα, μια πράξη βίας οδηγεί στον εκφοβισμό των προσώπων που ασκούν σεξουαλική παρενόχληση, όμως ο φόβος κυριαρχεί μπλοκάροντας έτσι κάθε πυγμή που μπορεί να γεννήθηκε έστω και από αυτή την επιλογή αντιμετώπισης.

Μία ταινία που δεν χρησιμοποιεί κάτι φανταχτερό σκηνοθετικά για να προσελκύσει το μάτι του θεατή, αλλά παρέχει ένα δυνατό σενάριο που σε κρατά σε ένα διφορούμενο συναισθηματικό αναβρασμό. Κάθε γυναίκα μπορεί να καταλάβει, δεν χρειάζεται να προβεί κάποιος σε πράξη ώστε να θεωρηθεί σεξουαλική παρενόχληση, αλλά και μόνο να σε ακουμπήσει παρά την θέλησή σου είναι κατακριτέο, κάτι που η ταινία το μετέτρεψε σε σημαντικό προβληματισμό και προσπάθησε να το προάγει σε εξίσου σοβαρό είδος παρενόχλησης. Συμμορφωμένες στην Ισλαμική θρησκεία και παράλληλα στην ανδροκρατική κοινωνία, βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν νόμο που αδιανόητα θα μπορούσε να κάνει τις φωνές τους να εισακουστούν. Οι κατώτερες οικονομικά δεν επιλέγουν τον άνδρα που θα παντρευτούν, οι ανώτερες οικονομικά από καλές οικογένειες έχουν την πρόσβαση στην παιδεία και στην μόρφωση κάτι που τις καθιστά τυχερές να έχουν ένα μικρό κομμάτι ελευθερίας, ωστόσο το ένστικτο είναι ένα…όταν κάποιος παραβιάσει τον προσωπικό σου χώρο και προβεί σε λεκτική ή σωματική παρενόχληση η αντίδραση είναι μία…η προστασία και υπεράσπιση του εαυτού σου…ναεισακουστεί η φωνή σου και «τιμωρήσεις» όποιον δεν σε σεβάστηκε σαν άνθρωπο.

Παρ’ όλα αυτά θα σταματήσω εδώ και το μόνο που θα εισηγηθώ είναι η προτροπή στηνπροβολή της…κάθε γυναίκα μπορεί να ταυτιστεί — κάθε άνθρωπος μπορεί να συγκινηθεί και να του αγγίξει έστω και ένα κομμάτι της ψυχής του, αφού οι εικόνες ανάγονται στην καθημερινότητα και το ντοκιμαντερίστικο στυλ που επιλέγει ο Μοχάμεντ Ντιάμπ ενσωματώνεται με ευκολία στον θεατή.

Οπότε βάλε Cinobo, δες την ταινία και προβληματίσου, υπάρχουν ακόμα κράτη που δέχονται αυτές τις κατακριτέες πράξεις ως φυσιολογικές;…και όμως υπάρχουν…στο Κάιρο ένα χρόνο μετά από αυτά τα περιστατικά ψηφίστηκε η ποινικοποίηση της σεξουαλικής παρενόχλησης — για τις υπόλοιπες φωνές που δεν έχουν ακουστεί τι γίνεται;