Μια μέρα πριν…

Μια μέρα πριν το μερικό lockdown, βρέθηκα στον Νέο Κόσμο να παρακολουθώ το θεατρικό έργο “Μια μέρα πριν” της Ιούς Αρματά σε σκηνοθεσία Αναστάσιου Φραγκιά. Όντας νευρικά ενθουσιασμένη, καθώς είχα πάει να δω την “τελευταία” μου παράσταση για το 2020, προσπάθησα να εξετάσω με μεγάλη προσοχή κάθε δικλείδα και πτυχή της σκηνοθεσίας βασιζόμενη σε δύο μου αισθήσεις. Μια παράσταση αρκετά αινιγματική αφού συνδέει το μυστηριώδες με τις εσωτερικές αλήθειες του κάθε ανθρώπου.

Μια βαλίτσα να προοικονομεί την εξέλιξη του έργου και αρκετά μοτίβα να πλαισιώνουν την παράσταση δημιουργούν ένα αίσθημα μεγαλύτερης προσήλωσης αφού ο σκηνοθέτης έχει καταφέρει με αριστοτεχνικό τρόπο να παίξει με το μυαλό του θεατή… Για να μπορέσεις να ξεμπλέξεις τον μίτο της Αριάδνης πρέπει να είσαι καλός ακροατής και παρατηρητής. Στο βαγόνι ξετυλίγεται κάθε απόκρυφο σημείο του εαυτού των συνεπιβατών, ίσως και δικό σου, διαγράφεται η ιστορία και η εσωτερική πάλη του καθενός δίχως να καταλήγει κάπου. Καλείσαι να λύσεις το μυστήριο, να χορέψεις παρέα με τις πιο σκληρές σου σκέψεις, να δηλώσεις αυτό που φοβόσουν ότι είσαι και να αντικρύσεις την αλήθεια.

Όλοι είμαστε συνεπιβάτες στο τραίνο της ζωής και αυτό ίσως είναι το τραίνο του θανάτου…κανείς δεν ξέρει παρά μόνο οι ταξιδιώτες. Καθένας από μας παλεύει με τα μυστικά του, κάνει το δικό του ταξίδι στον κόσμο αυτόν, προβάλει μόνο την πτυχή του εαυτού που θέλει, ίσως και να βοηθάει τον συνάνθρωπό του χωρίς να έχει πονηρούς σκοπούς. Όλα είναι ένα μυστήριο και θέλει πολλή προσοχή για να το λύσεις. Είσαι υπεύθυνος για την ζωή σου, ίσως και όχι…ίσως είναι οι άλλοι υπεύθυνοι για τον θάνατό σου…

Το μεταμοντέρνο θέατρο είναι μια βασική εξίσωση στην ζωή του ανθρώπου. Η σύνδεσηπου υλοποιείται καθ’ όλη την διάρκεια της επαφής με το σύγχρονο δίνει την δυνατότητα στον θεατή να βάλει τον εαυτό του στην διαδικασία σκέψης και συναρμολόγησης των κομματιών ενός έργου. Δεν υπάρχουν όρια στην τέχνη. Τα πράγματα απλοποιούνται και υπάρχει μεγαλύτερη αμεσότητα στην έκφραση έχοντας ως αποτέλεσμα να απελευθερώνεται μια διαφορετική αύρα. Αυτό καταφέρνει να σου μεταδώσει και η σκηνοθεσία του Αναστάσιου Φραγκιά, γι’ αυτό καλέ μου αναγνώστη και φίλε του θεάτρου στην συνιστώ ανεπιφύλακτα όταν όλα πάρουν τον δρόμο προς την Εδέμ.