Σαλώμη.

Σαλώμη, μια γυναίκα σύμβολο που καταδικάστηκε από την Βίβλο αλλά γνώρισε μεγάληεπιτυχία ως μορφή του θεατρικού έργου του Όσκαρ Γουάιλντ έπειτα από τον θάνατό του. Η λογοκρισία στην Αγγλία απαγόρευσε την παράσταση και την επέτρεψε το 1900 όταν απεβίωσε ο γνωστός συγγραφέας. Στο θεατρικό γίνεται φανερή η παντοδυναμία του γυναικείου φύλου και μέσα από το γκροτέσκ ύφος των προσώπων κάθε αναγνώστης μπορεί να ταυτιστεί με το συναισθηματικό χρωματισμό του κάθε ήρωα –επιθυμία, άρνηση, πλάνη, έρωτας και εκδίκηση.

Κάθε γυναίκα έχει πληγωθεί από τον μεγάλο της έρωτα και ειδικά αν έχει απορριφθεί σαν την Σαλώμη, μπορεί να είχε πράξει με τον αποκεφαλισμό του αγαπημένου της. Μπορεί η πράξη να θεωρείται καταδικαστέα, ας αναλογιστούμε όμως την συναισθηματική φόρτιση της ηρωίδας όταν γίνεται ποθητή στο ανδρικό φύλο χωρίς ναείναι το μέλημά της και τελικά να βιώνει την απόρριψη από τον άνδρα που ερωτεύτηκε.

Η εξέλιξη του χαρακτήρα κλιμακώνεται από την απόλυτη αγνότητα και την απόρριψη του κάθε άνδρα, όπως συνέβαινε με τον Ηρώδη και κορυφώνεται με την απόλυτη εκδικητικότητα στο όνομα του «Έρωτα». Δεν είναι ένας τυχαίος άνδρας — ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, προφήτης του Θεού, καθιστά τον εαυτό του στην ανιδιοτελή αφοσίωση και με μίσος απομακρύνει την «πλανεύτρα’» Σαλώμη. Τότε η Σαλώμη μέσα στην πίκρα της και την απογοήτευσή της, ζητά εκδίκηση και έπειτα από τον χορό των εφτά πέπλων ζητάει το κεφάλι του Βαπτιστή σε ένα ασημένιο δίσκο. Στο σημείο αυτό βιώνει την σεξουαλική της συνείδηση καθώς αναγνωρίζει το γεγονός ότι με την ομορφιά της μπορεί να πλανέψει και βασιλιάδες.

Ταυτίζεται με την Σελήνη, η οποία είναι ταυτισμένη με το αρχετυπικό μυθολογικό σύμβολο της γυναικείας φύσης. Θεωρείται από τις γυναικείες μορφές που ξέφυγαν απότις προδιαγραφές της τότε γυναίκας και εξέπεμψε έναν δυναμισμό με αρρενωπά χαρακτηριστικά, τα οποία έλειπαν από τους ανδρικούς χαρακτήρες. Είναι η Νέα Γυναίκα εκείνου του καιρού που εμφανίζεται έτοιμη να κερδίσει αυτό που ανήκει σε όλους, την αυτονομία και την ελευθερία επιλογής, μακριά από τους χειρισμούς της ανδροκρατούμενης κοινωνίας.

Στο έργο γίνεται φανερή η αντικειμενοποίηση της γυναίκας από τον Ηρώδη, ο οποίος κυλιέται ανάμεσα στις αιμομικτικές του διαθέσεις και ζητάει από την Σαλώμη να χορέψει γι’ αυτόν με σκοπό να του φτιάξει την διάθεση. Η κατηγορηματική της άρνηση και η συνεχής απόρριψη της πρότασης αυτής εκπέμπει την δυναμικότητα και τον χαρακτήρα της γυναικείας αυτής μορφής να μην υποταχθεί στα θελήματα ενός άνδρα και φαίνεται να επιλέγει τον εαυτό της και τις δικές της επιθυμίες με κάθε κόστος.