Το αλάτι της ζωής

Αφού μετράμε ακόμα «Αυγουστιάτικες» μέρες αναπολώ εκείνο το κυριακάτικο πρωινό με άρωμα θάλασσα· εκείνη την Κυριακή στο πλοίο για Σκύρο έπεσε στα χέρια μου το «Αλάτι της ζωής». Μέσα σε λίγες σελίδες αυτό το βιβλίο με έκανε να νιώσω τρομερή ευγνωμοσύνη για ό,τι έχω ζήσει και συνεχίζω να ζω.

Πρόκειται για ένα βιβλίο της Francoise Heritier, διακεκριμένης ανθρωπολόγου, και ουσιαστικά αποτελεί το γράμμα που στέλνει σε ένα φίλο, ο οποίος, σύμφωνα με τη συγγραφέα, δεν χαίρεται το αλάτι της ζωής. Γράφει, λοιπόν, για όλα όσα την αποτρέπουν απ’ το να ζει η ίδια ανάλατη τη ζωή της. Με αυτό της το γράμμα η συγγραφέας ρωτά όσους πέσει στα χέρια τους «Εσάς; Τι θα σας έλειπε περισσότερο, αν ήταν να χαθεί για πάντα από τη ζωή σας»

Σε αυτό το πνεύμα βρέθηκα κι εγώ να κάνω τον απολογισμό της καλοκαιρινής μου αλμύρας. Τι θα μου έλειπε περισσότερο;

Τα ηλιοβασιλέματα στη θάλασσα· το κυνηγητό στην άμμο, ένας σκύλος να κολυμπάει, οι καινούριοι άνθρωποι, τα λάθη, τα μεθύσια, το βραδινό μπάνιο, οι βουτιές στο ποτάμι, οι εκδρομές, το να πηγαίνεις απρόσκλητος σε σπίτια φίλων το ξημέρωμα, το νευρικό γέλιο, το τοστ μετά από ξενύχτι, οι αγκαλιές, το κλάμα. Τα πληγωμένα γόνατα, ένα αυθόρμητο ταξίδι, οι βουτιές γυμνός, τα δώρα που δίνεις και τα δώρα που παίρνεις.

Η τελευταία σελίδα ενός βιβλίου, ένα ξένο σκυλί στην αυλή του σπιτιού σου, η σκιά από ένα δέντρο την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού, οι τηγανιτές πατάτες και η χωριάτικη. Η δουλειά με έναν αγαπημένο άνθρωπο, το να βάφεις τα μαλλιά σου και να χαλάει το χρώμα η θάλασσα, το τραπέζι του δεκαπενταύγουστου κι άλλες αγκαλιές (εντάξει, αυτή την περίοδο με λίγη φειδώ). Το κυνήγι κοχυλιών στον βυθό, να σου λένε ότι είσαι όμορφος, το κουτσομπολιό, τα πάρτυ στην παραλία. Το να παίρνεις τις ανοικτές στροφές κλειστά, το karaoke, η καλή μουσική, η γιόγκα στο χώμα, τα πολύχρωμα παρεό, το περπάτημα στη βρεγμένη άμμο, το κερασμένο πεπόνι από κάποιον στην παραλία. Το ταβερνάκι κάτω από τις κληματαριές, η οδήγηση με σαγιονάρες, ένα εκκλησάκι στη μέση του πουθενά, το κρουασάν από το φούρνο του χωριού. Ο ύπνος στην παραλία, η εφηβεία μετά την ενηλικίωση.

Κάποιες φορές πνιγόμαστε τόσο στη ρουτίνα μας ή σε καταστάσεις δύσκολες για εμάς που ξεχνάμε να αλατίσουμε λίγο τη ζωή μας. Το αλάτι δεν είναι από μόνο του η ζωή, αλλά είναι συστατικό της και δεν θα έπρεπε να το διαγράφουμε από τη συνταγή μας.

Το καλοκαίρι σιγά σιγά φεύγει, το φθινόπωρο έρχεται, και καθώς οι εποχές αλλάζουν έχουμε όλο και περισσότερα όμορφα πράγματα να περιμένουμε. Κι αν ποτέ στην ψυχή σας έχει βαρυχειμωνιά, διαβάστε το «Αλάτι της ζωής».