14 Σεπτεμβρίου: Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας

Η 14η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας: Ελλήνων οι οποίοι κυνηγήθηκαν, είδαν τις περιουσίες και τις ζωές τους να λεηλατούνται, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από το τουρκικό κράτος κατά τις αρχές του 20ου αιώνα. Οι κυνηγημένοι Μικρασιάτες, εγκατέλειψαν για πάντα την Ιωνική Γη. Ξεριζωμένοι από τον τόπο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, έγιναν πρόσφυγες από τη μια στιγμή στην άλλη, ερχόμενοι αντιμέτωποι με τη δίχως προηγούμενο βία και τη μανιασμένη μισαλλοδοξία του τουρκικού κράτους.

Το τραγικό σκηνικό του μικρασιατικού ξεριζωμού, συνθέτει η λυσσασμένη βία της τότε τουρκικής ηγεσίας κατά του ελληνικού λαού: βιασμοί, απαγχονισμοί, εν ψυχρώ δολοφονίες, διαμελισμοί, βασανιστήρια και εξόντωση των ελληνικών πληθυσμών στα αμελέ ταμπουρού – τα τάγματα εργασίας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, εξαντλητικές πορείες θανάτου, ταφές ζωντανών ανθρώπων, πυρπολήσεις χώρων όπου κρατούνταν κατά δεκάδες και άλλα βασανιστήρια που δεν μπορεί να τα συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Βία πέρα από κάθε προηγούμενο, που αδυνατεί κανείς να πιστέψει πως ασκήθηκε από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Η επί πολλά χρόνια ειρηνική συνύπαρξη του ελληνικού και του τουρκικού λαού αντικαταστάθηκε μέσα σε λίγα χρόνια από το φανατισμό και το μίσος που καλλιεργήθηκε ύπουλα και στοχευμένα στη συνείδηση του τελευταίου για το ελληνικό στοιχείο – το οποίο όντας εκ διαμέτρου αντίθετο πολιτισμικά από το οτιδήποτε οθωμανικό/τουρκικό, ξεκίνησε να αποτελεί απειλή. Το μίσος κατά των Ελλήνων Χριστιανών, έσβησε στα μάτια των Τούρκων τις κοινές εμπειρίες και την έως τότε κοινή τους ζωή, αφήνοντας ακέραιες μόνο τις διαφορές των δύο. Οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, ξεκίνησαν να αντιμετωπίζουν προβλήματα σε κάθε τομέα της επαγγελματικής τους ζωής, και όχι μόνο σε κρατικό επίπεδο. Το μίσος είχε ξεκινήσει πλέον να ποτίζει τις συνειδήσεις των μέχρι πρότινος φίλων τους Τούρκων στην κοινότητα, θέτοντας έτσι τα πράγματα σε μία πολύ δύσκολα αντιστρέψιμη πορεία.

Οι Έλληνες Μικρασιάτες ήταν μόνοι τους. Χωρίς καμία βοήθεια ούτε καν από την πατρίδα Ελλάδα, και κυνηγημένοι από το ίδιο το τουρκικό κράτος του οποίου ήταν επίσημα Πολίτες, βίωσαν μόνοι τους τη μεγαλύτερη θηριωδία της ελληνικής, ίσως και της παγκόσμιας, σύγχρονης ιστορίας.