17 Νοεμβρίου: η ημέρα ορόσημο, πεδίο μικροπολιτικών τεχνασμάτων εν μέσω πανδημίας

Δεν είναι τουλάχιστον υποκριτικό το να εξελίσσεται στο δημόσιο διάλογο η συζήτηση γύρω από το εάν πρέπει ή όχι να υπάρξει πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου εν μέσω καθολικού lockdown, ενώ καθημερινά εδώ και πολλές πλέον ημέρες ο αριθμός των συμπολιτών μας που χάνουν τη μάχη με τον κορονοϊό ξεπερνάει τους 50; Η απάντηση είναι πως ναι, είναι πολύ υποκριτικό.

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ωστόσο, έχουμε συνηθίσει αυτή η ημέρα ορόσημο για τη Δημοκρατία μας να μετατρέπεται από ημέρα μνήμης σε ημέρα προσπάθειας οικειοποίησης του αγώνα κατά της χούντας από τα περισσότερα κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά, με την παράλληλη προσπάθεια να αποκλείσουν την οποιαδήποτε συμμετοχή στην επέτειο από την πλειοψηφία, ουσιαστικά, των Πολιτών, που δεν ανήκουν στους κόλπους τους. Είναι η ευκαιρία των διαφόρων επαναστατημένων να τσακωθούν για το ποιος είναι πιο αριστερός, αγνοώντας το γεγονός πως δεν έχουν καμία ιδεολογική συνάφεια με το οποιοδήποτε αριστερό κίνημα αγωνιζόταν στη χώρα μας για τη Δημοκρατία τον προηγούμενο αιώνα, όταν αυτή βρισκόταν υπό πραγματική απειλή. Είναι η ευκαιρία για όσους ζουν με το σύνδορομο της Σοβιετίας να προσπαθήσουν να επιβληθούν και με το έτσι θέλω να στάξουν το δηλητήριο της διχόνοιας. Γιατί αυτό κάνουν. Μετατρέπουν τη 17η Νοεμβρίου σε ημέρα για τους εαυτούς τους. Δε συμμετέχουν σε καμία πορεία και δεν καταθέτουν κανένα στεφάνι για να τιμήσουν κανέναν νεκρό, αλλά για να μας πείσουν πως αυτή η ημέρα είναι δική τους. Για να αποκλείσουν εμένα, εσένα και οποιονδήποτε άλλον Πολίτη θέλει να βρεθεί εκεί (προφανώς όχι φέτος) απλά και μόνο με αυτή του την ιδιότητά, για να μας πείσουν πως αυτή η ημέρα δε σημαίνει το ίδιο για εμάς και για το κόμμα τους. Γιατί το κόμμα τους χτίζει το ιδεολογικό του γίγνεσθαι πάνω στην ψευδαίσθηση πως το συνδέει μια γραμμή αίματος με αυτούς για παράδειγμα που έδωσαν τη ζωή τους το 1973. Και αυτό το κάνει κάθε x κόμμα, αγνοώντας πως οι άνθρωποι που το 1973 έγιναν σύμβολα, σε κάθε επέτειο της θυσίας τους οριακά δεν ακούγονται, γιατί το κέντρο της Αθήνας παραλύει, όχι από τις ειρηνικές πορείες και τις γιορτές των κατοίκων του, αλλά υπό την απειλή μετατροπής της Πατησίων σε σκηνικό πολέμου από τους ίδιους τους υποστηρικτές του. Οπότε ναι, ήταν αναμενόμενο πως αυτοί που δε σέβονται κανένα χρόνο την ημέρα ή τους συμπολίτες τους, δε θα το έκαναν ούτε φέτος.

Είναι απίστευτο το ότι τη στιγμή που οι σύγχρονοι ήρωες δίνουν μάχη στα νοσοκομεία και στις ΜΕΘ για να κρατήσουν στη ζωή συμπολίτες μας, οι γνωστοί άγνωστοι κακομαθημένοι της ελληνικής πολιτικής σκηνής παραπονιούνται για την πορεία τους που ακυρώθηκε. Φωνάζουν για αντισυνταγματικότητα υπό αυτές τις ακραίες συνθήκες, όταν το ΕΣΥ λειτουργεί υπό πολεμικό καθεστώς, εκείνοι οι οποίοι αντιδρούν ανοιχτά και δε σέβονται το ίδιο το σύνταγμα.

Αν στα μάτια αυτών που επιμένουν πως καταπιέζεται το αγωνιστικό τους ανάστημα με την ακύρωση των εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο, η ρίζα του κακού είναι η κυβέρνηση, ο ιμπεριαλισμός, οι συμμαχίες της Ελλάδας με τη Δύση ή κι εγώ δεν ξέρω τί άλλο, αν όλοι οι άλλοι κάνουν λάθος κι εκείνοι είναι οι σωστοί, αν όλα τα μέτρα είναι λάθος, ας σκεφτούν το τί κάνουν αυτοί. Ας κάνουν αυτοί το καλό. Ναι, στα ΜΜΜ υπάρχει συνωστισμός. Η λογική απάντηση σε αυτό είναι να συνωστιστώ κι εγώ σε μια πορεία, επιβαρύνοντας από τη μεριά μου το ΕΣΥ; Έτσι συμβάλλω στον κόσμο, αρνητικά; Η ταπεινή μου άποψη είναι πως πολλοί συμπολίτες μας έχουν κόψει μια και καλή τις επαφές τους με την προσωπική τους ευθύνη, γιατί αυτή είναι το πιο ουσιαστικό συστατικό συμβολής στη Δημοκρατία. Γιατί στο τέλος της ημέρας, και στο τέλος γενικά, αυτό που μένει είναι το τί έκανες εσύ. Εσύ είσαι υπεύθυνος για τον εαυτό σου και για τη δική σου τη στάση, και πριν γκρινιάξεις για το διπλανό σου, κοίτα εσύ να κάνεις πρώτα το σωστό. Γι αυτό θυμόμαστε και τη σημερινή ημέρα. Γιατί άνθρωποι ένωσαν τα εγώ τους απέναντι σε ένα τέρας, και το νίκησαν. Με τη δική τους τη στάση και κάνοντας το σωστό. Το σημερινό σωστό είναι να σεβαστούμε τα μέτρα, και να τιμήσουμε με τη στάση μας αυτή τους συνανθρώπους μας που έφυγαν. Οτιδήποτε άλλο είναι όχι απλά εγωιστικό, αλλά και επικίνδυνο.