Γραμμή υποστήριξης εγκαταλελειμμένων υιών

Μπαμπά, συγχώρησέ με. Θέλω να ζήσω. 

 

Ο συνδρομητής που καλέσατε είναι κατειλημμένος. Παρακαλώ καλέστε αργότερα. Αφήστε το μήνυμα σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο. Μπιιιιιμπ! Αν μέχρι το πέρας της αναμονής οι σκέψεις σας δεν έχουν ακόμη βρει τη θέση που τους αναλογεί στο κενό, θα σας προτείναμε να πατήσετε το 0.

…

Καλέσατε το 0. Γραμμή υποστήριξης εγκαταλελειμμένων υιών και απογοητευμένων αδερφών. Πως θα μπορούσαμε να σας εξυπηρετήσουμε;

 

Θα ήθελα να μιλήσω με τον πατέρα μου.

 

Κύριε, φαντάζομαι πως ήδη γνωρίζετε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να τελεστεί, γνώση η οποία σας έφερε στην άλλη άκρη της γραμμής. Λοιπόν, θα θέλατε να αναλάβω εγώ τον ρόλο της πατρικής φιγούρας; Τι θα θέλατε να μου πείτε αν ήμουν η μορφή που αποκαλείτε πατέρα σας;

 

Πως θέλω να ζήσω. Τίποτα παραπάνω.

 

Συγχωρέστε με για τον τόνο μου, αλλά θέλετε να μου πείτε πως εγώ- ο πατέρας σας δηλαδή- επιχειρώ να σας δολοφονήσω; Αν ισχύει κάτι τέτοιο θα σας ζητούσα τουλάχιστον για το υπόλοιπο της συζήτησης να μου δώσετε τα στοιχεία που κρίνετε εσείς απαραίτητα ώστε να δομήσω το κατάλληλο προφίλ. Συνεχίστε.

 

Σίγουρα θα ήθελες να δολοφονήσεις τον πούστη γιο σου, αλλά δεν μπορείς. Δεν σου τα ‘πανε; Σου λείπουν τα αρχίδια. Αχ, συγγνώμη, ξέχασα. Δεν επιτρέπεται σε έναν γκέι σαν και του λόγου μου να μιλάει για ανδρικά προσόντα μιας και τα έχει καβατζώσει όλα η αφεντιά σου.

 

Για πούστης πολύ επιεικής είστε κύριε απέναντι στον πατέρα σας. Συνεχίστε, δεν θέλω να σας διακόπτω.

 

Σκάσε γαμώτο! Σκάσε για μία φορά, σε εκλιπαρώ! Αλλά ξέχασα, ποτέ σου δεν έμαθες να ακούς και τώρα έχεις ξεμείνει με εκείνη την ξεθωριασμένη υποταγή που τόσο επιδίωκες. Μόνο η άλλη δεν έχει πάψει τόσα χρόνια να υποκύπτει στις προσταγές σου. Κι εγώ που σου ζητούσα κατανόηση και τόσα χρόνια το βούλωνα, τι έλαβα; Τ’ αρχίδια μου πήρα κι εγώ όπως και κάθε άλλος. Έψαξα γι’ αυτήν τη ρημάδα την κατανόηση σου σε κάθε γωνιά που θα μπορούσε να ‘χει αγγίξει το χέρι σου- αυτό το χέρι που θα θυμάμαι για πάντα κολλημένο πάνω μου. Μέχρι και μες στους κάδους αναζήτησα λίγη από την αποδοχή σου. Αλλά κι εκεί, ανάμεσα στις τυλιγμένες σακούλες, είδα να ξεπροβάλλει εκείνη η neon ταμπέλα που κρέμασες στον τοίχο μου τη μέρα που με γέννησε η μάνα μου. «ΛΑΘΟΣ». Λίγα χρόνια αργότερα, όταν με είδες να χορεύω με τις γόβες της μου την κέντησες εσύ ο ίδιος πάνω στο σώμα μου με κόκκινη βελόνα που ύφανες από τις φλέβες μου. «Τατουάζ δεν ήθελες, πάρε να ‘χεις» μου είπες. Και το καλοκαίρι που μάζευα τα πράγματα μου για την Αθήνα, μου την έχωσες μες στις κούτες με τα βιβλία μην και ξεχάσει κανένας μου γκόμενος πόσο σκάρτος είμαι. Μην και ξεχάσω εγώ ο ίδιος πόσο μεγάλο λάθος είμαι. 

 

Έχετε κι αλλά τατουάζ κύριε;

 

Μόνο τα σημάδια που χαράζει στο κορμί μου κάθε άντρας που περνάει από μέσα μου για να επικυρώσει την εξουσία του πάνω μου. Ααα και κάποια λίγα που μου προσθέτω εγώ κατά καιρούς έτσι για το μαζοχιστικό της υπόθεσης. 

 

Άλλες neon επιγραφές;

 

Τις κλασικές. Αυτές που κάθε αδερφή πριν καν προλάβει να συνειδητοποιήσει ότι είναι αδερφή τις έχει κιόλας δει κρεμασμένες στους τοίχους γύρω της. «Πούστης» «πούστρα» «αδερφή» «αδερφάρα» «πισωγλέντης» κι αλλά τόσα γνωστά. Στα αλλά παιδιά της ηλικίας μου συνήθιζαν να τους κολλούν αυτοκόλλητα στο τετράδιο. Στη δική μου περίπτωση προτιμούσαν ως φαίνεται τις ταμπέλες. Κι εγώ που είχα τόση ανάγκη από κάποιον να με αναγνωρίσει τις δεχόμουν, γιατί για πρώτη φορά ένιωθα ορατός- έστω κι αν δυσφορούσα μες σε αυτήν την ορατότητα.

 

Προτιμάτε την οδήγηση με χαμηλή ορατότητα;

 

Δεν ξέρω τι εννοείς με χαμηλές ορατότητες- ποτέ δεν πήρα δίπλωμα άλλωστε και εσύ ξέρεις πως να μου το υπενθυμίζεις κάθε φορά. Θα προτιμούσα πάντως να οδηγούσες για μια φορά προς το μέρος μου όταν τα φώτα θα ήταν ακόμη αναμμένα. Όταν τα βαμμένα μου νύχια δεν θα χάνονταν μες στο σκοτάδι. Όταν τα αίματα μου, γλείφοντας τον τοίχο, δεν θα φάνταζαν ως μια συνέχεια των neon επιγραφών. Όταν θα μπορούσες να με κοιτάξεις χωρίς να κρύβομαι κάτω απ’ το κρεβάτι, χωρίς να κρύβεσαι πίσω από την πόρτα, χωρίς να κρύβεσαι μέσα μου. 

 

Εκεί, στις κρυψώνες και στους κάδους, υπάρχει μήπως η πιθανότητα να βρήκατε θραύσματα αυτού που αποκαλείτε ζωή;

 

Από το πρώτο μου κλάμα μπουσουλάω αναζητώντας την σε αραχνιασμένες γωνιές. Μόνο που τώρα πεσμένος στα γόνατά μου προσεύχομαι σε αυτόν τον άντρα που βρίσκεται ψηλότερα από μένα να μου την χαρίσει. Πατέρα συγχώρα με που αγάπησα. Πατέρα συγχώρα με που αμάρτησα, αλλά στον καβάλο του παντελονιού του κρύβει την αθανασία του. Σκληρή, μα συνάμα ευάλωτη, ξαπλώνει στη γλώσσα μου με τα χείλη μου να χαρτογραφούν την έκταση της. Εκείνος στα μάτια μου ψάχνει μια μητέρα. Στο στόμα μου βρίσκει μια μήτρα. Χιλιάδες εν δυνάμει απόγονοι κατεβαίνουν τον οισοφάγο μου. Μερικοί μεταπηδούν στον λάρυγγα με την ελπίδα ότι θα ακουστούν. Τους καταπίνω. Μικρός θάνατος ή μια πρόγευση ζωής; 

 

Ποτέ δεν θα μάθετε. Σας ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε!