του Εμμανουήλ Πυργιωτάκη, Επίκουρου Καθηγητή Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Essex
«Μάτια που κλαίνε μην τα πιστεύεις». Αυτοί οι στίχοι από το γνωστό λαϊκό άσμα μου έρχονται στο μυαλό όταν βλέπω πολιτικούς να δακρύζουν εξαιτίας κάποιες εθνικής τραγωδίας. Κάποιος πιο κυνικός από μένα θα έλεγε ότι οι σκέψεις τους αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο «έχει γούστο να πρέπει να παραιτηθώ» ή το «ποιος ακούει την αντιπολίτευση τώρα;» Εγώ πιστεύω ότι απλά λυπούνται που δεν πρόλαβαν να προσφέρουν όσο θα ήθελαν για να αποσοβήσουν την τραγωδία.
Φυσικά αυτή η ειλικρινής μεταμέλεια των πολιτικών δεν έχει χρώμα ή πολιτικό προσανατολισμό. Από το Μάτι μέχρι τα Τέμπη, οι κυβερνώντες λυπούνται αλλά δεν έχουν ευθύνες, ενώ η εκάστοτε αντιπολίτευση ζητάει εξηγήσεις παριστάνοντας ότι δεν έχει ποτέ συμβάλει στην ελεύθερη πτώση που βιώνει η χώρα εδώ και δεκαετίες. Φυσικά και οι δύο πλευρές γνωρίζουν ότι σε πολύ μικρό διάστημα, οι συνέπειες της κάθε τραγωδίας θα ξεχαστούν, ειδικά τώρα που ανοίγει ο καιρός και η παραλιακή. Άρα, δεν υπάρχει λόγος για την κυβέρνηση να αναλάβει ευθύνες, και ταυτοχρόνως, η αντιπολίτευση έχει περιορισμένο ορίζοντα για να εκμεταλλευτεί ψηφοθηρικά την οποιαδήποτε εθνική τραγωδία.
Από την πλευρά της κυβέρνησης, ακούσαμε τον Πρωθυπουργό να λέει ότι η τραγωδία που σημειώθηκε στα Τέμπη οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος. Έστω ότι παραβλέπουμε τις δηλώσεις έμπειρων μηχανολόγων που δεν αποδέχονται τον ισχυρισμό. Έστω ότι παραβλέπουμε τις δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα της Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών υπαλλήλων για τις τεράστιες ελλείψεις στις υποδομές. Έστω λοιπόν ότι δεχτούμε ότι ήταν ανθρώπινο λάθος. Στο δικό μου μυαλό, αυτό σημαίνει ότι οι ζωές τόσων ανθρώπων κρέμονται από την κρίση ενός μόνο ανθρώπου, χωρίς καμία δικλείδα ασφαλείας. Αυτό θυμίζει το Τσέρνομπιλ, όπου η απειρία του προσωπικού και η πλήρης απουσία δικλείδων ασφάλειας οδήγησε στην πυρηνική έκρηξη. Βέβαια, ζούμε στο 2023 και όχι στο 1986. Επίσης δεν ζούμε στην Σοβιετική Ένωση αλλά σε μια χώρα που ανήκει στο Δυτικό μπλοκ. Για το τελευταίο βέβαια δεν είμαι και τόσο σίγουρος.
Από την πλευρά της αντιπολίτευσης τώρα, οι διάφορες διαδικτυακές σελίδες που υποστηρίζουν την «προοδευτική συμμαχία, επιδίδονται σε αντιφιλελεύθερη προπαγάνδα που βρίσκει ευηκωα ωτα στην αυτοαποκαλούμενη «αφυπνισμένη» νεολαία. Για παράδειγμα, μια από τις αγαπημένες μου σελίδες για το αμερόληπτο και αξιόπιστο περιεχόμενο της, η προοδευτική Ρόζα, έσπευσε να συνδέσει την σύγκρουση των αμαξοστοιχιών με την ιδιωτικοποίηση που προώθησε η φιλελεύθερη (ο θεός να την κάνει) κυβέρνηση. Βέβαια ξέχασαν να αναφέρουν ότι η εν λόγω ιδιωτικοποίηση είχε γίνει το 2017, όταν «κυβερνούσε» η προοδευτική συμμαχία. Ίσως για αυτό απενεργοποίησαν και τα σχόλια στην δημοσίευση, ούτως ώστε να μην τους το θυμίσει κανένας ανάλγητος νεοφιλελές. Επίσης, ξέχασαν να αναφερθούν στην διετή ποινή φυλάκισης που επιβλήθηκε λίγες μέρες πριν σε πρώην κορυφαίο υπουργό της προοδευτικής συμμαχίας για κατάχρηση εξουσίας και απόπειρα χειραγώγησης των μέσων μαζικής ενημέρωσης (ή αποβλάκωσης). Και πάλι, κάποιος πιο κυνικός από μένα θα έλεγε ότι αυτή η επιλεκτική αμνησία οφείλεται στο γεγονός ότι χρηματοδοτούνται από την προοδευτική συμμαχία. Εγώ θα πω απλώς ότι ακόμα και η Ρόζα του Αρκά προσφέρει πιο αξιόπιστη ενημέρωση από την προοδευτική Ρόζα.
Κλείνοντας με μια ευχάριστη νότα, θεωρώ ότι δεν έχουμε σημαντικές πιθανότητες για να αναπτύξουμε σοβαρές υποδομές σαν χώρα με τους υπάρχοντες πολιτικούς. Τουλάχιστον όμως, έχουμε δύο Καραμανλήδες και έναν Πολάκη λιγότερους.
*του Εμμανουήλ Πυργιωτάκη, Επίκουρου Καθηγητή Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Essex
Εκλογές: 21 Μαΐου