Κατά τη διάρκεια των Χριστουγεννιάτικων διακοπών, βρέθηκα σε προβολή της ταινίας Frozen II, σε ένα κατάμεστο από οικογένειες με μικρά παιδιά κινηματογράφο. Ως θαυμάστρια της πρώτης ταινίας, περίμενα με ανυπομονησία νέες ιστορίες των αγαπημένων μου ηρώων. Το ενδιαφέρον μου είχε κορυφωθεί με τα τρέιλερ της ταινίας, τα οποία υπόσχονται μια περιπέτεια χωρίς προηγούμενο.
Όταν λοιπόν βρέθηκα στον κινηματογράφο για να δω τη ταινία… Θυμήθηκα γιατί όλοι υποστηρίζουν πως η Disney δεν έχει μεγάλη επιτυχία στα sequel. Ας ξεκινήσω όμως με αυτά που μου άρεσαν.
Το animation ήταν πραγματικά μαγευτικό. Κάθε νιφάδα χιονιού και κάθε κλωστή στις στολές των φρουρών της Arendelle ήταν σωστά τοποθετημένη, πολύχρωμη και πανέμορφη. Η χρωματική παλέτα αυτής της ταινίας σου κόβει την ανάσα καθώς απομακρυνόμαστε από το καλοκαίρι και φθάνουμε στο φθινόπωρο.
Το soundtrack… Ήταν απλώς καλό. Το τραγούδι “Into the unknown” είναι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο και σίγουρα θα βρεις τον εαυτό σου να το σιγοτραγουδάει μέρες μετά τη προβολή. Το solo του Kristoff αλά 1980s boyband με έκανε να γελάσω τη πρώτη φορά που το άκουσα, αλλά τελικά δεν ήταν τόσο κακό. Όλα τα υπόλοιπα τραγούδια μου φάνηκαν… Ίδια; Επαναλαμβανόμενα; Ανιαρά.
Η πλοκή. Ενώ βγαίνοντας από την προβολή ήμουν αρκετά ευχαριστημένη με τη ταινία, αφού πέρασε η πρώτη εντύπωση, η γνώμη μου έχει αλλάξει αρκετά. Σε αυτή τη δεύτερη ταινία, κανένας χαρακτήρας δεν έχει μείζονα ρόλο πέρα από την Elsa. Όλοι έχουν ξεκάθαρες προθέσεις, τις οποίες επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά, όπως λόγου χάρη ο Olaf που ανυπομονεί να μεγαλώσει. Αυτό όμως που κατάλαβα είναι ότι θα μπορούσαμε εύκολα να αφαιρέσουμε όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες και ακόμη, αυτή η ταινία θα έβγαζε νόημα, γιατί αυτή η ταινία φτιάχτηκε αποκλειστικά για τον χαρακτήρα της Elsa.
Το τέλος. Το τέλος αυτής της ταινίας δε βγάζει απολύτως κανένα νόημα. Καταρχάς, ξεπερνούμε το θάνατο δυο κεντρικών ηρώων, απομυθοποιείται ένα από τα κεντρικά κίνητρα που κινούσαν τη ταινία (η καταστροφή της Arendelle) και δίνεται «λύση» στα προβλήματα, όλα μέσα σε διάστημα ούτε πέντε λεπτών. Η απόφαση να αναλάβει η Anna, η γλυκιά, αφελής και ξεροκέφαλη Anna, τη βασιλεία έρχεται από το πουθενά. Ο χωρισμός των ηρώων έχει μηδενικό αντίκτυπο και καμία ουσιαστική σημασία.
Κλείνοντας, δε μπορώ να πω ότι το Frozen II ήταν μια κακή ταινία. Είναι όμως ένα κακό sequel, το οποίο φτάνει στην αποκορύφωση με ένα κακό τέλος. Στην προσπάθεια της Disney να αποκαλύψει ένα ακόμη plot twist, δημιούργησε προσδοκίες οι οποίες δυστυχώς δεν εκπληρώθηκαν.
Όταν φταίνε πάντα οι άλλοι ή σκέψεις σχετικά με την ενδοσκόπηση