Σε διάφορες γωνιές των νησιών του Αιγαίου θα βρεις τον Κωνσταντίνο Σοφικίτη να αναζητά πρόσωπα. Εκείνους που οι ιστορίες τους σε κάνουν να καταλάβεις πως στην απλότητα της ζωής συντίθεται το μεγαλείο της. Πώς η πραγματικότητα μπορεί να αλλάξει ή να σε αλλάξει, και να ανατραπεί χωρίς να σε προετοιμάσει.
Αφετηρία τα τραπέζια καφενείων, όπου παρατηρεί, συζητά και μαθαίνει, για τη ζωή στο νησί, για τις ιδιότητες των ντόπιων. Ξεκινά το «κυνήγι» και από τον έναν άνθρωπο, οδηγείται στον άλλον. Η Ισμήνη κι εγώ τον βρήκαμε στην Τήνο, όπου παρέα με το «συνεργείο» του, την παρέα φίλων που έχει κάθε φορά μαζί του, εντόπισε τον κύριο Ιωσήφ και τον κύριο Δημήτρη. Μας είπε ότι πάει να τους βρει, κι εμείς ακολουθήσαμε. Κοινός παρονομαστής ο τόπος καταγωγής και η αγάπη για τη φύση.
Ο τρόπος που την εξέφραζαν, ήταν τελείως διαφορετικός. Για τον πρώτο, η φύση είναι το εργαλείο του για να μαθαίνει τον κόσμο, και να γίνει μεγάλος και τρανός, κάτι που, όπως μας είπε, καταφέρνει μόνος όποιος λέει την αλήθεια.
Ο δεύτερος, μέχρι τα τριάντα του μηχανικός σε υπερωκεάνια, είχε μάθει να ζει με τη θάλασσα, και χρειάστηκε να την αφήσει για να δει τις εποχές του χρόνου να αλλάζουν. Ακόμα και όταν γύρισε στην πατρίδα του, για να αναλάβει το σιδηρουργείο του κύριου Κώστα, τα ταξίδια παρέμειναν σκοπός ζωής.
«Αν ήμουν μισθωτός κι αν έπαιρνα 2-3 χιλιάρικα το μήνα, θα ‘κανα 2-3 ταξίδια το χρόνο, σε γνώση μου και ας μην μου μένει φράγκο, παρότι έχω πάει σε πάρα πολλά, που ούτε εγώ το πιστεύω, σαν παραμύθι».
Όταν πήγαμε να πιούμε μαζί του ένα κρασί (σε ψηλό ποτήρι, νερού), ο Κωνσταντίνος άφησε για λίγο το τραπέζι μας. Είχε εντοπίσει ένα διαμάντι, τον κύριο Αντώνη. Διαμάντι γιατί, τη δύναμη της ψυχής του δύσκολα τη συναντάς. Για τα όσα άντεξε, όσα δημιούργησε, και αυτό που τελικά έγινε, και γνωρίσαμε εμείς, στα 93 του. Μέσα στις κακουχίες του, έβρισκε στήριγμα στη μουσική, και όταν μπάρκαρε για τη Χαβάη, κόντεψε να χάσει την επιστροφή για να μάθει να παίζει τα χαβανέζικα όργανα. Ήθελε να γυρίσει στον Πύργο και να κάνει καντάδα στην αγαπημένη του – διαφορετική από κάθε άλλη.
Ειδικός στις καντάδες και ο καλύτερός του φίλος, ο κύριος Κώστας, ο σιδηρουργός. Η πατέντα του «έφτασε μέχρι την Αλάσκα», και ίδιος τράβηξε το ενδιαφέρον πολλών ακαδημαϊκών, οι οποίοι τον συμπεριέλαβαν σε διάφορα εγχειρίδια μηχανικής. Σε κάθε πτυχή του ορθολογικός, και μέχρι τα 95 του έχει πάθος για αφηγήσεις.
Τέσσερα πρόσωπα από τα εκατοντάδες που θα συνομιλήσει και θα φωτογραφήσει ο Κωνσταντίνος, για το Marabou, το project στο πλαίσιο του οποίου θα μάθουμε τις ιστορίες ανθρώπων από 79 νησιά του Αιγαίου, και θα καταλάβουμε πως ένα συναίσθημα πόνου ή χαράς μπορεί να αλλάξει εντελώς την έκφραση ενός προσώπου, τόσο που να τον κάνει άλλον άνθρωπο.
Αρκετά μακριά από εδώ, στα ανατολικά της Αφρικής και νότια της Ασίας, οι ναυτικοί βλέπουν τα μαραμπού να πετούν πάνω από τα απόνερα των καραβιών, ενώ αφήνουν πίσω τα λιμάνια, φύλακες πλέον των ιστοριών τους. Κάπως έτσι, οι κάτοικοι του Αιγαίου βλέπουν τον Κωνσταντίνο να απομακρύνεται από τις γωνίες τους, με συνοδοιπόρο πλέον τις δικές τους, προσωπικές ιστορίες. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, οι ιστορίες τους θα απελευθερωθούν.
Αρωγοί στην προσπάθειά του για την πραγματοποίηση του Marabou είναι οι: Δημήτρης Σοφικίτης, Τρύφων Κλης, Κατερίνα Παπαποστόλου, Βασίλης Γκούτης, Βάνια Αγγελάρα, Νικόλ Ανδριωτάκη, Κατερίνα Παπαδοπούλου, Πέτρος Σοφικίτης, καθώς και ο συγγραφέας Ιωάννης Γ. Τσάτσαρης, τον οποίο ευχαριστεί ιδιαίτερα για τη γνώση, τις παρατηρήσεις και τις συμβουλές του.
Η Ρωσία στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου