Με αφορμή τη βία γύρω μας

Ο νόμος της ζούγκλας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον κοινωνικό κανιβαλισμό, με ρυθμό τόσο γρήγορο που δε θα επιτρέψει στην ίδια την κοινωνία να διεκδικήσει το δίκαιο, το ανθρώπινο και το σωστό. Προτού το διεκδικήσει, θα έχει χάσει κάθε δίκιο, κάθε τι το ανθρώπινο και κάθε τι το σωστό, γιατί θα έχει φερθεί άδικα και χειρότερα. Ο άνθρωπος που κατάφερε να ηγηθεί του πιο επιτυχημένου και μαζικού κοινωνικού κινήματος στην ιστορία της ανθρωπότητας χωρίς να πιάσει όπλο στα χέρια του, ο Mahatma Gandhi, λέγεται πως είπε το ότι “το οφθαλμόν αντί οφθαλμού θα κάνει όλον τον κόσμο τυφλό”. Η βία είναι πάντα η εύκολη λύση, όμως ποτέ δεν είναι η σωστή.

Το ότι ένας άνθρωπος βρέθηκε στο νοσοκομείο επειδή κάποιοι αποφάσισαν να πρωτοστατήσουν σε κάποιου είδους αντίποινα για τη βία του Κυριακής, είναι πιο θλιβερό κοινωνικά και από το ίδιο το γεγονός του τραυματισμού του, και παράλληλα καθόλου αμήχανα αποκαλυπτικό για το σάπιο γύρω μας. Πώς γίνεται να πραγματοποιείς πορεία προφασιζόμενος την καταδίκη της βίας και την ίδια στιγμή να κλωτσάς και να δέρνεις με μανία; Πώς γίνεται να θέλεις να πείσεις μια κοινωνία πως καλώς αντιδράς με αυτόν τον τρόπο, όταν αυτή κλειδωμένη στο σπίτι της σε παρακολουθεί να καις, να χτυπάς και να καταστρέφεις; Πώς γίνεται να ζητάς δικαιοσύνη και την ίδια στιγμή να επιτίθεσαι σε έναν αθώο, τον οποίο όμως μισείς μόνο και μόνο επειδή κάνει ένα συγκεκριμένο επάγγελμα; Πώς γίνεται να βαφτίζεσαι “κάτοικος Χ περιοχής”, στιγματίζοντας τους πραγματικούς κατοίκους οι οποίοι έζησαν μια νύχτα φρίκης, να εμφανίζεσαι σε κάτι το οποίο θα έπρεπε να είναι μια ειρηνική διαδήλωση και να το καταστρέφεις, να πετάς τα πολεμοφόδιά σου και να χτυπάς; Ο νόμος της δράσης-αντίδρασης που περιγράφηκε από το Νεύτωνα αφορά την κίνηση των σωμάτων, στην προσπάθεια επεξήγησης του φυσικού κόσμου γύρω μας και της θεμελίωσης της μηχανικής. Όχι στην προσπάθεια δικαιολόγησης του μίσους και της εκδίκησης στην κοινωνία.

Η βία που βρίσκει διέξοδο σε ακραίες κοινωνικές αντιδράσεις, δεν μπορεί να έχει θέση στο σύγχρονο κόσμο. Δεν μπορεί να είναι αποδεκτό μέσο διεκδίκησης ακόμη και του πιο δίκαιου αιτήματος. Δεν μπορούμε ως πολίτες να αποδεχόμαστε αυτή την έκφρασή της και συνεχώς να τη δικαιολογούμε. “Μα φταίει η αστυνομία”, “Μα δε μου αρέσει η Χ κυβέρνηση”, “Δε συμφωνώ με τα μέτρα”, “Διαφωνώ ιδεολογικά”. Τίποτα από τα παραπάνω δε συνεπάγεται πως σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα – το οποίο πολύ ευφάνταστα κάποιοι έχουν αποφασίσει τον τελευταίο καιρό να το βαφτίσουν χούντα* ή φασιστικό** – έχει ο οποιοσδήποτε το δικαίωμα να χτυπήσει, να ποδοπατήσει, να λιθοβολήσει, να κάψει. Γιατί εάν το εκχωρήσει μόνος του στον εαυτό του, τότε συμβάλλει αυτόματα στον εκτροχιασμό της κοινωνίας. Όποιοι αντιδρούν και λειτουργούν βασιζόμενοι σε αυτήν τη λογική, είτε αυτοί είναι αστυνομικοί που καταχρώνται την εξουσία είτε είναι πολίτες που καταχρώνται τα δικαιώματά τους, έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης στη διεύρυνση του κύκλου βίας.

Εάν δε θέλουμε να εγκλωβιστούμε σε μία λούπα ατέρμονης βίας, η οποία θα μας φαίνεται όλο και πιο φυσιολογική, η βία πρέπει επιτέλους να σταματήσει σε κάθε επίπεδο. Πρέπει ο κύκλος της να σπάσει τώρα.

*junta/noun

χούντα/ουσιαστικό

amilitarygovernmentthathastakenpowerbyforce=μίαστρατιωτικήκυβέρνησηπουέχειπάρειτηνεξουσίαμετηβία

πηγή:OxfordLearner’sDictionary

agovernment,especiallyamilitaryone,thathastakenpowerinacountrybyforceandnotbyelection=μίακυβέρνηση,ειδικάστρατιωτική,πουέχειπάρειτηνεξουσίασεμίαχώραμετηβίακαιόχιμεεκλογές

πηγή:CambridgeDictionary

**φασισμός:πολιτικήιδεολογίακαικίνημαπουαναπτύχθηκεκαικυριάρχησεστηνΕυρώπητοδιάστημα1919–1945,αλλάεπεκτάθηκεκαιεκτόςτωνορίωντηςγηραιάςηπείρου.Οόροςσήμεραχρησιμοποιείταιγιαναχαρακτηριστείτοάτομοήηομάδαατόμωνμεβίαιες,ρατσιστικές,καταπιεστικές,επιθετικέςαπόψειςκαιθέσεις