Το ζήτημα με τους αριθμούς είναι πως είναι αμείλικτοι. Από την άλλη οι λέξεις είναι τσαχπίνες. Μεταμορφώνουν, ταξιδεύουν, επικαλούνται τα συναισθήματα του κοινού τους, και τελικά καταφέρνουν να πείσουν (ή όχι). Ειδικά στην πολιτική, οι λέξεις συνήθως έχουν το πάνω χέρι. Όμως καμία λέξη, όπως κι αν την ξεστομίσει η νεοεκλεγείσα βουλευτίνα συντρόφισσα Πόπη, δεν θα μπορέσει (ποτέ ξανά;) να πουλήσει τα φύκια του Αλέξη για μεταξωτές κορδέλες.
Η αυτοανακήρυξη σε “πραγματικό δημοκράτη” ή “γνήσιο εκφραστή του λαού” δεν είναι ξόρκι. Όταν χάνεις (συντριπτικά) και πλέον η Disney σκέφτεται πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να μετονομάσει κλασσικό παραμύθι της για χάρη σου, οφείλεις τουλάχιστον να σεβαστείς την κρίση αυτού του λαού, τον οποίο by the way έχεις κάνει καραμέλα σε όλη την προεκλογική περίοδο. Την κρίση του λαού είτε θα τη σέβεσαι, είτε θα την πετάς στα σκουπίδια γιατί φλερτάρεις με τα άκρα και γουστάρεις δημοκρατία μόνο αλά καρτ. Μπορεί βέβαια και να μην φλερτάρεις. Μπορεί η σχέση σου με τη δημοκρατία να είναι πολυτάραχη και μισό βήμα πριν απ’ το διαζύγιο. Και, δυστυχώς, το κόμμα του Πολακισμού και των απειλών για τσίγκινα βρακάκια είναι πολύ μακριά από τη φάση όπου τα προβλήματα στη σχέση του με τη δημοκρατία μπορούν να λυθούν με μερικές συνεδρίες για ζευγάρια.
Για όποιον δεν έχει παρακολουθήσει αυτές τις ημέρες πολιτικές εκπομπές (ή αγόρασε τελικά εκείνο το πολυπόθητο εισιτήριο για “οπουδήποτε”, μην αντέχοντας να ζει άλλο σε αυτή τη χώρα, αφού πρώτα φυσικά καληνύχτισε τον Κεμάλ), εξηγούμαι. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε παταγωδώς στις εκλογές με μία διαφορά κοντά στο 20%. Χωρίς να έχω κάνει μέντιουμ, θεωρώ πως είναι ασφαλές να εκτιμήσουμε πως εάν τα πράγματα ήταν εντελώς ανάποδα, groupies του Αλέξη θα χόρευαν στο Σύνταγμα, ενώ στα social media και στα κανάλια στελέχη της προοδευτικής (;;;) συμμαχίας θα απαιτούσαν (εξαιρετικά πιθανό τσιρίζοντας) την παραίτηση Μητσοτάκη. Ωστόσο, ο ακούνητος από τη θέση του προέδρου Αλέξης Τσίπρας, δεν αποχωρεί.
Φυσικά, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως αυτό συμβαίνει εν όψει των δεύτερων εκλογών. Αυτή θα ήταν μια λογική σκέψη. Κανείς δε θέλει να διαταράξει τη βάση του και να δημιουργήσει (περαιτέρω) εικόνα διάλυσης πριν από τις κάλπες. Ωστόσο, ψυχωμένα στελέχη της προοδευτικής συμμαχίας τις τελευταίες ημέρες:
- Διατυμπανίζουν στα κανάλια πως “χωρίς Αλέξη Τσίπρα δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ”.
Τέτοια προσκόλληση στον “αρχηγό”, εκτός από το ότι μας ταξιδεύει στην εξωτική Μαοική Κίνα, πρέπει να παραδεχτούμε πως είναι κάπως ανησυχητική και σε προσωπικό επίπεδο. Τα στελέχη πρέπει άμεσα να δουν τί παίζει με trust issues και φόβο εγκατάλειψης. - Κατηγορούν έξαλλα τους πολίτες για την ψήφο τους (= που δεν τους ψήφισαν), λέγοντας πως έχουν “ερωτευτεί” τον “δυνάστη” τους, ο οποίος και τους έχει παραπλανήσει.
Συγχαρητήρια! Τερματίσατε τον διχασμό!
Εάν προσπεράσουμε τον ακραία αντιδημοκρατικό χαρακτήρα αυτής της ““άποψης”” ο οποίος υπονοεί πως ο κόσμος έχει θέμα αντίληψης (μόνο όταν δε συμφωνεί μαζί μας), τα στελέχη εδώ πρέπει να προβληματιστούν σοβαρά. Ο Φρόυντ περιέγραψε την προβολή ως μηχανισμό με τον οποίο το άτομο προβάλλει τα δικά του θέματα στους άλλους. Οι σύντροφοι αναδεικνύονται σε case study. Είναι γεγονός πως έχουν αναδυθεί παραπλανώντας και ρίχνοντας τόνους λάσπης. Μη φωνάζουν, τους πιστεύουμε. - Κατηγορούν ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ που αύξησαν τα ποσοστά τους, κλέβοντας (!!!) ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ, από την μόνη δηλαδή (αυτοανακυρηγμένη) πραγματικά προοδευτική δύναμη της χώρας, γύρω από την οποία ΟΦΕΙΛΟΥΝ να συσπειρωθούν όλοι οι άλλοι. Άσε που ο ΣΥΡΙΖΑ (βλέποντας το όνειρο της απλής αναλογικής να γίνεται εφιάλτης) τους πρότεινε συμμαχία. Τί εννοείς ΠΑΣΟΚ & ΚΚΕ την απέρριψαν χωρίς δεύτερη σκέψη; Και τί σημασία έχει αυτό;
Αυτό το τελευταίο είναι σαν τον τύπο που πάει στο ραντεβού και νομίζει πως επειδή το ραντεβού όντως εμφανίστηκε, δε θα περάσει (πάλι) μόνος του το βράδυ. Το μόνο ραντεβού του ΣΥΡΙΖΑ βέβαια με το οποίο τα πράγματα κατέληξαν στο κρεβάτι ήταν το ακροδεξιό. Και χωρίς καν να προηγηθεί μισό ποτό .
Το πολιτικό παραλήρημα που χτίστηκε πάνω στην τοξικότητα και τον διχασμό των ετών της κρίσης, στο “μας τελειώνουν ή τους τελειώνουμε”, στον “έλεγχο των αρμών της εξουσίας” και στο “go back madame Merkel”, δεν ήταν παρά ένας χάρτινος πύργος. Και ο χάρτινος πύργος κάποια στιγμή θα κατέρρεε. Τα τοξικά ψέματα πλέον δεν πείθουν (ευτυχώς) και το ουτοπικό αφήγημα που πριν από μερικά χρόνια μπορεί να έδινε ελπίδα σε ευσεβείς πόθους, σήμερα έχει γίνει ανέκδοτο. Και όχι, δεν φταίνε οι άλλοι, ο βασιλιάς απλά είναι γυμνός. Ούτε βρέχει και βγήκαν έξω χωχρίς ομπρέλα. Τελικά, καλά έκανε ο Αλέξης και δεν εμπιστευόταν τις δημοσκοπήσεις.
-Πρωτοετής Πολιτικής
Η Ρωσία στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου