It’s beautiful a day in the neighborhood..δηλαδή στη γειτονιά των αστέρων του Hollywood. Με αυτό το μήνυμα ξεκίνησε η χθεσινή βραδιά των Οσκαρ, με μια tribute-εμφάνιση από την Τζανέλ Μονέ και τον Μπίλι Πόρτερ, στον Mr. Rogers. H βραδιά ήταν όντως όμορφη και το πιο σημαντικό απ’όλα, ιστορική.
Ιστορική για τις βραβεύσεις των «Παρασίτων» του Bong-Joon Ho —η πρώτη Νοτιο-Κορεατική ταινία που κερδίζει Οσκαρ, αλλά και η πρώτη ταινία στην οποία δεν ομειλείται η Αγγλική γλώσσα, η οποία κερδίζει το μεγάλο βραβείο την βραδιάς, το οποίο είναι αυτό της «Καλύτερης Ταινίας».
Φυσικά όλα τώρα βγάζουν απόλυτο νόημα. Πως γίνεται μια ταινία με τόσο δυνατό μήνυμα — για τις ανισότητες του κόσμου και το υποδόριο τέρας της διαφθοράς, να μην κέρδιζε το μεγάλυτερο βραβείο της αργυρής οθόνης; Ας σκεφτούμε επίσης πόσο πολιτικά επιβαρυμένη ήταν και είναι η χερσόνησος της Κορέας, κάνοντας το χθεσινό επίτευγμα τρεις-φορές πιο σημαντικό.
Επίσης σημαντική ήταν και η νική της Χίλντουρ Γκουντναντότιρ η οποία απέσπασε το βραβείο για την μουσική της επένδυση στο «Τζόκερ» του Τόντ Φιλιπς, σε μια γενικότερα ανδροκρατούμενη κατηγορία, οπως είναι αυτή της Μουσικής Επενδυσης. Ο Τζον Γουιλιαμς έχει υπάρξει υποψήφιος 45 φορές.
Long-overdue ήταν και το βραβείο της Λώρα Ντέρν, στην κατηγορία του Β’ Γυναικείου, για την εκπληκτική της εμφάνιση στην «Ιστορία Γάμου» του Νόα Μπόμπακ. Αναμενόμενη φυσικά ήταν και η νίκη του Χουακίν Φοίνιξ για την neo-noir προσέγγιση του στο χαρακτήρα του Άρθουρ Φλέκ/ Τζόκερ. Στον λόγο του αναφέρθηκε για τον ρατσισμό και για μια πιο environmentally conscious ζωή, αλλά και στον αγαπημένο του αδερφό Ρίβερ Φοίνιξ, τον οποίο έχασε όταν ήταν μόλις 17 ετών.
Όταν φταίνε πάντα οι άλλοι ή σκέψεις σχετικά με την ενδοσκόπηση