Θανατική ποινή το 2020

Στις 5 Μαρτίου εκτελέστηκε στην πολιτεία της Αλαμπάμα ο Nathaniel Wood ,παρά τα μη επαρκή στοιχεία εναντίον του, για φόνο τριών αστυνομικών το 2005. Μέχρι και την τελευταία στιγμή, o Wood συνέχιζε να υποστηρίζει την αθωότητα του αλλά δυστυχώς η υπόθεση δεν εξετάστηκε περαιτέρω και έτσι, εκτελέστηκε με θανατηφόρα ένεση  φέρνοντας για άλλη μια φορά στο φως τα κενά του συστήματος και τις ανορθόδοξες πρακτικές που χρησιμοποιούνται ακόμα σε δημοκρατικά καθεστώτα. 

Πολλά έχουν ειπωθεί για την κατάργηση ή όχι της θανατικής ποινής. Οι υποστηρικτές προβάλλουν την κατασταλτική της ικανότητα ενώ η πλειοψηφία τίθεται κατά, παρουσιάζοντας στοιχεία που εξουδετερώνουν τα επιχειρήματα των προηγούμενων.  Εν έτει 2020, 56 χώρες συνεχίζουν να εφαρμόζουν την εσχάτη των ποινών μεταξύ των οποίων η Αίγυπτος, η Ιαπωνία, το Ιράν, η Κίνα και κάποιες από τις πολιτείες των ΗΠΑ. Μάλιστα, σε συγκεκριμένη σελίδα του διαδικτύου, υπάρχει και ένα μακάβριο χρονόμετρο που μετράει αντίστροφα για την επόμενη εκτέλεση κρατουμένου στις πολιτείες των ΗΠΑ. 

Το 2018 έγιναν περίπου 690 εκτελέσεις με το 84% από αυτές  να λαμβάνει χώρα σε Ιράν, Ιράκ, Σαουδική Αραβία και Πακιστάν. Υπολογίζεται όμως πως στην πραγματικότητα η Κίνα αποτελεί τον μεγαλύτερο «εκτελεστή» παγκοσμίως , με τα νούμερα των εκτελέσεων που πραγματοποιουνται στο έδαφός της να παραμένουν ακόμα και σήμερα ‘κρατικό μυστικό’. 

Κάθε φορά που γίνεται κάποιο ειδεχθές έγκλημα, το θέμα της θανατικής ποινής έρχεται ξανά στο προσκήνιο, ως μέσο τιμωρίας του δράστη και δικαίωσης της οικογένειας του θύματος. Πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν πως με το φόβο της θανατικής καταδίκης, οι εν δυνάμει  εγκληματίες θα σκεφτούν διπλά πριν προχωρήσουν στις πράξεις τους με αποτέλεσμα να μειωθεί η εγκληματικότητα στο σύνολό της. Τα στοιχεία από τις χώρες που κατάργησαν την θανατική ποινή, απορρίπτουν εξ ολοκλήρου αυτόν τον ισχυρισμό. Οι ψυχροί και φανατισμένοι εγκληματίες θα προχωρήσουν  στην τέλεση των πράξεών τους χωρίς να λογαριάσουν πως κάτι τέτοιο μπορεί να τους φέρει αντιμέτωπους με τον θάνατο.

Το επιχείρημα για δικαίωση του θύματος και της οικογένειάς του επίσης ακυρώνεται αν σκεφτεί κανείς  πως σε αυτές τις περιπτώσεις το θύμα γίνεται θύτης και δημιουργείται ένας κύκλος βίας χωρίς τέλος . Παράλληλα βέβαια εξουδετερώνεται και ο σωφρονιστικός χαρακτήρας των φυλακών που κύριος στόχος τους είναι η ΄διόρθωση’ και η επανένταξη  των θυτών και όχι η εκδίκηση και η παραδειγματική τιμωρία.

Το σημαντικότερο και σοβαρότερο επιχείρημα κατά της θανατικής ποινής  όμως βρίσκεται στη μη αναστρεψιμότητα της πράξης. Μια ζωή που χάνεται, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω και πολλές φορές η ζωή αυτή είναι αθώα. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι αρχές προχώρησαν στη τιμωρία του λάθος ανθρώπου. Η υπόθεση του Woods μπορεί να είναι μία από αυτές. Ο ίδιος κατηγορήθηκε για το φόνο τριών ανθρώπων ,φόνο για τον οποίο είχε επανηλειμμένα ομολογήσει ο  Kerry Spencer.  Οι αρχές, ενώ είχαν την ομολογία του Spencer, στην οποία τόνιζε πως αυτός τράβηξε τη σκανδάλη, επέλεξαν να ακολουθήσουν το δρόμο της εκτέλεσης ενός ακόμα ανθρώπου.. Έτσι, βασισμένες είτε σε ανεπαρκή ή ακόμα και ψευδή στοιχεία, αφαίρεσαν  μια για πάντα τη ζωή ενός συνανθρώπου τους που μπορεί απλώς να βρέθηκε  ή και να ‘τοποθετήθηκε’ στο λάθος μέρος, την λάθος ώρα.

Σε κάθε περίπτωση, η κρατική εξουσία δεν πρέπει να παίρνει το ρόλο του τιμωρού, αφαιρώντας τη ζωή ανθρώπων, ανεξάρτητα από τις πράξεις που έχουν κάνει.  Η θανατική ποινή είναι παραβίαση του υπέρτατου ανθρώπινου δικαιώματος της ζωής και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να προχωράει στην αφαίρεσή της.