ΤHE THREAD: Χρήστος Ξυραφάκης

Ένα βράδυ Τετάρτης, έπειτα από το καθιερωμένο μου μάθημα χορού συναντήθηκα με τον Χρήστο σε ένα καφέ στο Μεταξουργείο, μέλος της παράστασης “The Thread” και δάσκαλός μου. Ο Χρήστος Ξυραφάκης σπούδασε χορό στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Η επαφή του με τον χορό ήρθε στα πρώτα φοιτητικά του χρόνια ως σπουδαστής στο Μαθηματικό της Αθήνας, ασχολούνταν από μικρός με το σώμα του ως αθλητής στίβου και εξελίχθηκε σε χορευτής σύγχρονου χορού. Τα πρώτα χρόνια μετά την Κρατική πήρε υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση και έκανε μεταπτυχιακό πάνω στην χορογραφία στην ακαδημία Sead (Salzburg Experimental Academy of Dance). Έπειτα, δούλεψε σε χώρες όπως Βρυξέλλες και Ισπανία με διάφορους χορογράφους, όταν τελικά γύρισε στην Ελλάδα για να εργαστεί στο πλάι του Δημήτρη Παπαϊωάννου αλλά και άλλων καλλιτεχνών όπως Κατερίνα Ευαγγελάτου και Κωνσταντίνος Ρήγος.

Πότε και πως έγινε η πρόταση;

Θα ακουστεί λίγο παράδοξο αλλά τα παιδιά είχαν κάνει ένα workshop, μια οντισιόν ουσιαστικά με τον Russell και εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι, δεν είχα πάει ποτέ. Ήταν πολύ τυχαίο το πώς κατέληξα να συμμετέχω στην παράσταση γιατί τους έφυγε ένας χορευτής και ψάχνανε για αντικαταστάτη. Εγώ λοιπόν, είχα πάει για ένα διαφημιστικό και η γυναίκα που έκανε το casting, η Κέλλυ Καραχάλια είναι βοηθός του και μου είπε να της στείλω ένα βίντεο να το στείλει στον Russell καθώς έψαχναν για χορευτή και τελικά με πήρε απευθείας ενώ είχε δει αρκετό κόσμο.

Λίγα λόγια για το στήσιμο της παράστασης και τις πρόβες;

Δυστυχώς στο προπαρασκευαστικό στάδιο έλειπα, ήμουν όμως στο creation. Μέσα από το workshop που έγινε από τον Russell προσπάθησε να δώσει στα παιδιά να καταλάβουν το νόημα της κίνησής του. Στο δεύτερο μέρος που εγώ έλειπα κάνανε εκμάθηση παραδοσιακών χορών για να αποφασίσουνε ποιους χορούς θα κρατήσουν για την παράσταση. Στην συνέχεια, όταν ήμουν πλέον κι εγώ αρχίσαμε όλοι μαζί να στήνουμε κάποια κομμάτια με αυθαίρετες ιδέες, που θα μπορούσες να πεις ότι κάναμε κίνηση για την κίνηση. Ήμασταν ουσιαστικά στο στάδιο του πειραματισμού μέσα από την φιλοσοφία της τεχνικής του Russell. Κάναμε ένα δίωρο πρόβα σε ντουέτα και φτιάχναμε υλικά μέσα από το πρίσμα του Russell για να μας εμφυσήσει την ιδέα της κινησιολογίας του. Ωστόσο η χορογραφία του βασίζεται και προσαρμόζεται πάρα πολύ στα φώτα, γι αυτό και έχει μόνο έναν φωτιστή, τον Michael Hulls.

Για την παράσταση και την ιδέα;

Πίσω από όλο αυτό κρύβεται η Γεωργία Ηλιοπούλου, η οποία έχει την Lavris Production. Το όραμα αυτό ήταν, είναι και θα είναι της Γεωργίας, καθώς ήθελε να κάνει μια παράσταση που να μπλέξει τον παραδοσιακό με τον σύγχρονο χορό και να την ταξιδέψει σε όλη την υφήλιο. Να δει όλος ο κόσμος το πάντρεμα των δύο αυτών κόσμων, γιατί όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να συνυπάρξουν αλλάζοντας μόνο λίγα στοιχεία και ακολουθώντας τον συντηρητισμό των παραδοσιακών. Κάποιοι από τους χορούς ήταν γυναικείος μαλεβιζιώτης, κυραΜαρία, πεντοζάλι, σέρα, τσέστος, ζωναράδικος και ναστρίτζινι.

Η πρεμιέρα στην Επίδαυρο;

Η Επίδαυρος ήταν μια μοναδική εμπειρία, γιατί ζήσαμε την παράσταση στο πετσί της. Βιώσαμε σε βάθος την παράδοση λόγω του αρχαιολογικού χώρου, όμως το Thread είναι ένα καλλιτεχνικό δρώμενο που δεν ενδείκνυται για την Επίδαυρο, καθώς προσαρμόζεται καθαρά σε κλειστό θέατρο. Όπως σου είπα βασίζεται στον φωτισμό, ο οποίος φτιάχτηκε καθαρά για να προσαρμοστεί η κίνηση πάνω του. Το άγχος μας στην Επίδαυρο ήταν ο φωτισμός γιατί έπρεπε να έχουμε το νου μας στις φωτιστικές αλλαγές για να μπούμε ή να βγούμε, γενικώς αλλάξαμε πολλά πράγματα τελευταία στιγμή. Ωστόσο, θέλω να προσθέσω ότι είναι κρίμα που η Επίδαυρος δεν δίνεται σαν χώρος για περισσότερες παραστάσεις χορού.

Η πρεμιέρα στο Μέγαρο;

Συγκριτικά με την πρεμιέρα στην Επίδαυρο που ξεκινήσαμε όλοι πολύ αγχωμένοι, έχω να πω προσωπικά για μένα ότι ήμουν πολύ ήρεμος. Αρχικά, πριν έρθει στην Ελλάδα, η παράσταση είχε ταξιδέψει Ιταλία, Γερμανία και Αγγλία. Να προσθέσω ότι η πρεμιέρα η βασική ήταν στο Sadler’s Wells Theater στο Λονδίνο. Έτσι, η παράσταση ουσιαστικά φτιάχτηκε στο Μέγαρο και κύλησε πολύ σωστά επειδή ήδη την είχαμε παρουσιάσει πολλές φορές. Είχε πάρα πολύ κόσμο και το ευχαριστήθηκε εξίσου αρκετά.

Η συνεργασία με τον Russell;

Ο Russell είναι από τους πιο γλυκύτατους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, δεν υπάρχει καμία ένταση μέσα του, πάνω του, τριγύρω του. Έχει μια τόσο καλή αύρα, γι’ αυτό και όλα κυλούσαν πολύ σωστά και ήρεμα. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος, κατανοητικός, βοηθητικός και με απίστευτη υπομονή. Δημιουργικά αυτό που μου έχει αφήσει είναι ότι τελικά το πιο απλό μπορεί να δείξει πάρα πολύ ωραίο. Δεν χρειάζεται να κάνεις πολλά για να βγεις στην σκηνή, σε βάζει σε μια φιλοσοφία κίνησης και ζωής.

Η έκθεση και η επιτυχία της παράστασης;

Καταλαβαίνω ότι σε κάποιους μπορεί να μην αρέσει ή να τους φαίνεται old fashion, αλλά αυτή η παράσταση μου θύμισε τους λόγους που ξεκίνησα χορό. Πάραυτα, είχε τεράστια έκβαση και άρεσε σε πάρα πολύ κόσμο για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Ετοιμάζονται πάρα πολλά ταξίδια και μας έχουν ήδη ζητήσει από Σαουδική Αραβία, Λίβανο, Αυστραλία, Καναδά, όμως είναι πάρα πολύ ακριβή η παραγωγή για να ταξιδέψει.

Τι αποκόμισες από όλο αυτό

Νιώθω πάρα πολύ τυχερός γιατί από αυτή την παραγωγή αποκόμισα εξαιρετικούς φίλους και μια εχέμυθη συνεργασία που με ενέπνευσε αρκετά. Αυτά τα δύο είναι τα πιο σημαντικά. Το πόσο απλά συνέβησαν όλα, τελειώναμε τις πρόβες και πηγαίναμε μετά μαζί για σουβλάκι ενώ παράλληλα χτυπάγαμε 24ωρα μέσα στις αίθουσες είτε αυτοσχεδιάζοντας είτε μαθαίνοντας για την τεχνική του Russell.

Πως θα χαρακτήριζες αυτή την εμπειρία και η δική σου άποψη για τον χορό;

Δεν έχω λόγια..θα ακουστεί κλισέ αλλά είναι μια μοναδική εμπειρία, από την άποψη ότι είναι 18 χορευτές επί σκηνής γιατί σπάνια συναντάται να υπάρχει σε μια χορευτική παράσταση ένα τόσο πολυπληθές casting. Για μένα ο χορός ήταν ένα μεγάλο σχολείο, όλοι οι άνθρωποι μπορούν να χορέψουν αρκεί να χαλαρώσεις και να προσπαθήσεις. Σου ανοίγει πολλούς ορίζοντες και όσοι το αγαπάνε θα πρέπει να μην χάνουν την επαφή μαζί του. Είναι μια μαγεία απλά.