Ο εμβληματικός μουσικοσυνθέτης και τραγουδιστής NickCave έγραψε το τραγούδι “Where The Wild Roses Grow” κομμένο και ραμμένο για την KylieMinogue. Έξι ολόκληρα χρόνια έγραφε και απέρριπτε τραγούδια για την Kylie, ώσπου τελικά εμπνεύστηκε από τον αστικό μύθο της Elisa Day, μιας γυναίκας που δολοφονήθηκε από τον τριών ημερών εραστή της στα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα.
Η Elisa Day ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι που ο περίγυρος την παρουσίαζε σαν μια εξωπραγματική φιγούρα εξαιτίας της ασύλληπτης ομορφιάς της, η οποία συγκρινόταν με αυτή των κόκκινων ρόδων που φύτρωναν στις όχθες του ποταμού. Όταν κατέφθασε στο χωριό της ένας νεαρός και την συνάντησε μπροστά του, ένιωσε να την ερωτεύεται με τη πρώτη ματιά…
Στο τραγούδι παρακολουθούμε την ιστορία να εκτυλίσσεται μέσα από το διάλογο που κάνουν. Όταν την πρωτοείδε, τα χείλη της του έμοιαζαν να είχαν το χρώμα του τριαντάφυλλου, κατακόκκινα και βαμμένα στο αίμα. Την πρώτη μέρα την επισκέφθηκε στο σπίτι της, ήξερε ότι για εκείνη ήταν ο ένας και μοναδικός, βυθισμένη στην αγκαλιά του ανακούφισε τον τρόμο της. Τη δεύτερη μέρα της έφερε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, καθώς για εκείνον ήταν η ομορφότερη γυναίκα που είχε δει ποτέ. Ρωτώντας την εάν γνωρίζει που φυτρώνουν τα άγρια τριαντάφυλλα της ζήτησε να τον ακολουθήσει. Την τρίτη μέρα, την πήγε στο ποτάμι, της έδειξε τα άγρια τριαντάφυλλα, την φίλησε και έπειτα σήκωσε μια πέτρα και την χτύπησε, φωνάζοντάς της ότι “όλη η ομορφιά πρέπει να πεθάνει”. Τοποθέτησε ένα άγριο ρόδο στα χείλη της και άφησε το σώμα της να γίνει ένα με το ποτάμι. Το πνεύμα της λέγεται ότι περιπλανάται στο ποταμό, κρατάει ένα τριαντάφυλλο και από το κεφάλι της τρέχει το αίμα.
Η φωτογραφία του videoclip έχει παρθεί από τον αποστομωτικό πίνακα του JohnEverettMillais που διαδραματίζει τον πνιγμό της Οφηλίας, η ηρωίδα του Σαίξπηρ που κρατούσε και εκείνη λουλούδια όταν έπεσε στο νερό και πνίγηκε εξαιτίας της απόρριψης από τον Άμλετ, αποτελεί το πρότυπο του “Where the Wild Roses Grow”.
Με το πρώτο άκουσμα συγκλονίζεσαι με την ενορχήστρωση, επιζούσα φαν του Nick Cave θα τολμούσα να πω ότι πήρε ένα αιματηρό αστικό μύθο και τον μετέτρεψε σε παραμύθι. Οι ραφιναρισμένες φωνές των δύο αυτών καλλιτεχνών είναι ραμμένες πάνωστην μελωδία γεμίζοντας τον ακροατή με ανάμεικτα συναισθήματα λόγω της ιστορίας που ζωντανεύει. Ωστόσο, εδώ δημιουργείται ο εξής προβληματισμός…τα ερωτικά εγκλήματα κατά των γυναικών είχαν, έχουν και θα έχουν τον τίτλο αυτό.
Μιαβίαιηπράξηπουοδηγείστηδολοφονίακαιεξευγενίζεταιμέσωτουτίτλου“ερωτικόέγκλημα”,“έγκλημαπάθους”,παραμένειδιαχρονικόκοινωνικόπρόβλημα. Αποδίδεται στον θύτη μια ευγενής καλοσύνη από το κοινό παρέχοντάς του τα κατάλληλα ελαφρυντικά, του έρωτα και της παραφροσύνης.
Το συγκεκριμένο τραγούδι θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα σχόλιο στην αιματηρή αυτή πράξη, ένα είδος έμμεσης κριτικής στην κοινωνία της κακοποίησης που “αιτιολογείται” κάτω από το πέπλο του παραμυθένιου έρωτα. Δεν εξηγεί τα κίνητρα του εραστή, παραμένει στην φράση ότι “όλη η ομορφιά θα πρέπει να πεθάνει” αφήνοντας μετέωρο το ερώτημα “γιατί”, δίχως να δίνει κάποια άλλη εξήγηση, όπως ακριβώς παραμένουν τα “εγκλήματα πάθους” στη διαφάνεια των χρόνων και οι γυναίκες λησμονούνται.
Γιακάθεγυναίκαπουδενυποτάχθηκεκαιβρήκετραγικότέλοςαλλάκαιγιακάθεγυναίκαπουαρνήθηκεκαικέρδισε…γιαόλεςαυτέςπουηφωνήτουςπάγωσεστηνηχηρότητατουόχλουκαιτοόχιτουςμετρήθηκεωςναι.
Όταν φταίνε πάντα οι άλλοι ή σκέψεις σχετικά με την ενδοσκόπηση